დადექი სკამზე და ხმამაღლა, გამოთქმით - ჩვენ არაფერში გავცვლიდით ჩვენს რიტუალურ სისულელეებს.
ამასობაში კი
დიდი ცვლილებების წინ სულ ეს გაუგებარი ეიფორია დამიწანწალებს ხოლმე მუცელში, პრიორიტეტებიც წინ და უკან დაყიალობენ და მგონია რომ გავსკდები, იმ კურდღელივით ბავშვობაში მეხუთე სართულიდან რომ გადამივარდა. უცხო ქალაქში, სრულიად მარტო და დაბნეული, დიდი თვალებით და ჯერ დაუმუღამებელი ვალუტის კურსით თუ დარჩენილხართ, როცა გამვლელების ღიმილები ტირილამდე გიხარია - დაახლოებით ეგ შეგრძნებაა.
და მერე არის ერთი მომენტი, ძალიან მოკლე, სულ რამდენიმე წამიანი, აი, რომ დაჯდები ხის გრძელ, შესაღებ სკამზე, თავს უკან წევ და თვალებს ხუჭავ, მოკლე ფრჩხილებზე ლურჯი ლაქი გისვია, და ბედნიერი ხარ ეს ოხერი. ჭირსაც წაუღია გარშემომყოფების ძალად ტრაგიზმი და შენი სენტიმენტალური პახმელიები. უცებ მძიმედ და მართლა რომ გრძნობ რომ ის შენი გმირი, ამდენი ხანი რომ არ მოსულა და რომ გეგონა რომ გადაიფიქრა, თავის დიდი და თბილი ხელებით ახლა რაღაც ძალიან უმნიშვნელოს აკეთებს მაგრამ ჯანდაბა, როგორ არსებობს?! იმდენად რომ სუნთქვა გეკვრება და სულაც აღარ გრცხვენია, რომ ბებრულად, ბალახზე ჯდომა და სამეცნიერო ფანტასტიკის კითხვა ამჯობინე სიგარეტით გაბუღულ ზავიძენიებს. და ისეთი შემაძრწუნებელი ყოველდღიურობებიც, სასტუმრო აჭარასთან მანქანის მოტრიალების არ იყოს, რეალურად სულაც არაა ისეთი საშიში შენ რომ გეგონა. არაფერია, თუ ხანდახან იხრჩობი და ველად გაჭრა და ყირაზე გადასვლა გადაგარჩენს მხოლოდ, ხანდახან კი კანზე ნემსით და ძაფით გინდა მიიკერო ყველა და ყველაფერი რაც ცოტათ მაინც გეძვირფასება. როგორღაც ქრებიან ჩუმი პროტესტები და გაუგებარი ამბოხები და თითქოს დახუჭულ თვალზე ცერა თითით ძალიან ნაზად გეხება ვიღაც - ყველაფერი მართლა გამოგვივა.
ყველაფერი ნამდვილი ხომ ყოველთვის უთოსავით გვეცემა თავში.
aauuu shen blogze imena damokidebuli var ra :X :X X: dzaan magaariaa :(
ReplyDelete