I shut my eyes and all the world drops dead.

-შემაჯანჯღარე.
-ბატონო?

ერთი, ორი... არა, არ ვიცი მაგდენი თვლა.
ვკითხულობ და ვივსები და დავდივარ და ვეძებ და მერე უცებ ბრახ - ოთახის კუთხეში დაჩუტული ვგდივარ.
პატარა დეტალები. პატარა დეტალები. პატარა დეტალები.
სოციუმის აზრით შემდგარი ადამიანების მორალური წიაღსვლები და ჩემი ახლა უკვე სამყაროსთვისაც კი გამაღიზიანებელი სიმშვიდე.

უნდა გავბრაზდე. უნდა აღვშფოთდე და ავკივლდე, ისე რომ ყელი ჩამეჩხაპნოს, წნევა ამივარდეს და გული წამივიდეს, ხელებაკანკალებულმა და ტუჩებგათეთრებულმა ვსვა ვალერიანები და თეფშების და ტელეფონების ნამსხვრევები ვგავო, სანამ ნიკაპი არ მომეღრიცება და კედელს მიყუდებული 1-2 ცრემლს არ გადმოვაგდებ ეპილოგად. ვუალა. პერფორმანსი შედგა.

ვზივარ და ვიღიმი.

ჩემი დაწიწკნილი ნერვები, დასავარცხნი თმა და აგვისტოში ამძვრალი კანები, თითების ტკაცუნი და ტონალური კრემი, გმირები და არამზადები და ვითომ მეგობრული დედუცი გოგოები თავზე მაყრია.

სამზარეულოში გუშინდელი ალადების სუნია, მე გული მიჩუყდება.

ფანჯარასთან დგომაც, როცა შიშველი ხარ და მუცელზე გცივა დიდი ვერაფერი გამოსავალია.