Здесь, меж вами: домами, деньгами, дымами.

ჰოი ჩემო უპატრონო სენტიმენტებო, როგორ დამღალეთ.

უკვე აღარ ვიცი რა ვუშველო თავს. სად გადავიხვეწო ან ვის შევჩივლო, რომ ძილის წინ ყელში არ გამეკვეხოს ეული ლეკვები და გუშინწინდელი უყურადღებობები.

არა, ეს არ არის ჩემი უკანასკნელი ნავსაყუდელი.

ვერაფრით დავარქვი აქაურობას სახლი.





აქაური ამინდი იმ ძალიან ლამაზ, კულულებიან და ამაზრზენად უსაქციელო ბავშვს გავს, კვირაში შვიდი დღიდან ექვსი რომ მთელი არსებით გინდა ფანჯრიდან მოისროლო.
ისე გამაღიზიანებლად და თითქოს პირადად შენ ჯინზე გექცევა ცა თავზე, რომ გგონია აღარასოდეს გადაიღებს, დილაობით ნაბიჯებს ითვლი აბაზანამდე და სიცივისგან ძუძუსთავები გტკივა.
და ერთ მშვენიერ დილას ღრმად რომ ჩაისუნთქავს და მთელ თავის ნოტიო სიმწვანეებს გაუფილტრავად შემოგაფეთებს, ლოყებს გაგითბობს და თმას გაგაშლევინებს და მზეში შიშველს გაგაზმორებს ღია ფანჯრის წინ,

მაშინაც კი, სრული სიცხადით, კანის თითოეული ბუსუს-ფრაგმენტით, უკანმოუხედავად უცხო ხარ.


და ის რომ მთვრალს და შორიდან, რამდენიმე ადამიანს ჰგონია რომ ჩემს ამჟამინდელ ყოფაში ბევრი ახალი და უცხო, ფერადი ნაცნობ-ტაბლეტ-მსოფლმხედელობა ჩქეფს და გადმოჩქეფს, და რომ ჩიტებს და პეპლებს ოდებს უნდა ვუძღვნიდე დილაობით ავტობუსზე ღიღინით შემხტარი, ჩემ ხავსისფერ სინამდვილეს მხოლოდ ამძიმებს.

მე მოვითხოვ თქვენგან, გიყვარდეთ მაგრად და ხშირად და ნეკნების მტვრევა-ტკაცუნით,

ბევრი ჟესტებით და მიმიკებით მოითხოვდეთ დავბრუნდე მალე და ჩქარა და სამუდამოდ, რომ აღარასოდეს აღარ გამიშვათ ასე შორს და რომ

მთავარია ხელები ჩავკიდოთ და მოთქმით ვიტიროთ ერთმანეთი და უერთმანეთობა დიდი და მსუყე ცრემლებით,

და რომ მე, დაფეთებულს და ტუჩებგაფითრებულს, რიგ-რიგობით მაღვიძებდეთ
და უფრო და უფრო დამაჯერებლად მატყუებდეთ, რომ ყველაფერი იქნება

კარგად.